Wij zijn klaar voor de carnaval, hoor. Deze week hebben we zo’n 380 keer het Vliegerlied gehoord, 235 keer het Pinguïnlied en 129 keer het lijflied van Jokie en Jet.

Laat die carnaval maar komen. We zingen alles mee, van voor tot achter. Moeite met de tekst onthouden hebben we niet meer!

Ook de spieren zijn los.

We hebben uren gedanst. En hoe bijzonder: dat hebben we buiten gedaan, in de zon die speciaal voor carnaval zijn lentehoedje al op had gezet en in een opperste stemming was.

(Of misschien was die zon juist wel zo blij omdat hij ons zag dansen. Dat kan natuurlijk ook, bedenk ik me nu. In dat geval: graag gedaan 😉)

Zo leuk ook om de kinderen helemaal in dat feest op te zien gaan. Ieder met een eigen dansje. De een springt, springt en blijft maar springen (Een Massai-krijger zou er jaloers op worden).

De ander zwiert al als een volleerde carnavalsvierder met de armen. (Er zitten wat toekomstige prinsen en prinsessen bij, hebben we al gezien.)

En weer een ander heeft wat minder gevoel voor ritme en stapt volledig buiten de maat om heen en terug, heen en terug, heen en terug, enz. (Wees gerust: dat trekt misschien nog bij!)

Allemaal in de schmink. En allemaal in een ‘skon carnavalspèkske’.

Ja, ook wij.

Een lol dat ze hadden.

Dat is dan ook de enige vraag die nog boven ons hoofd hangt: hadden ze nu zo’n lol omdat ze zo veel zin hebben in carnaval? Of ook een beetje omdat ze ons zo gek zagen doen …?

Fijne carnaval iedereen! En om alvast in de stemming te komen:

Mannen komen van Venus, vrouwen van Mars. Oftewel: mannen en vrouwen denken, voelen en communiceren anders.

Maar als mannen en vrouwen dat doen, doen baby’s dat ook … Toch?

Ja hoor. Dat begint al in de wieg. Even een voorbeeldje: een jongen en een meisje liggen allebei in de box. Allebei met een bewegende boxmobiel boven zich. Als jij je aandacht nu opeist, zal het meisje naar jou lachen. Het jongetje zal denken: ‘Ga opzij, ik zie de mobiel nu niet meer …’

Dat is een beetje gechargeerd natuurlijk en zal niet voor iedere baby gelden, maar over het algemeen kunnen we stellen dat jongens meer aangeboren interesse in mechaniek hebben dan meiden.

Vrijdag hadden we een studiedag.

De middag stond helemaal in het teken van de verschillen tussen jongens en meiden en hoe wij daar als leidsters mee om kunnen gaan. Meeste wisten we wel al, maar toch is het fijn om alles met zijn allen nog een keer te horen. Zodat we jongens jongens kunnen laten zijn en meiden meiden.

Het ochtendprogramma was heftig. Dat stond helemaal in het teken van kindermishandeling.

Wist jij dat ruim 3% van de Nederlandse kinderen te maken heeft met een vorm van mishandeling. Dat kan verwaarlozing zijn, het kleineren van kinderen, seksueel misbruik en fysiek geweld. Vaak gebeurt dat bewust, vaak ook is dat uit frustratie of ouderlijke onmacht.

Als pedagogisch medewerksters zijn wij er op getraind om signalen te herkennen en daar op passende wijze actie op te ondernemen. Met het wijzigen van de Meldcode Kindermishandeling was het goed om weer eens een update daarin te krijgen.

Leerzaam, pittig en zinvol. Het voelt goed dat we ouders en kinderen wellicht kunnen helpen in hun pijn en machteloosheid.

Toevallig deze week gelezen dat de kinderopvang nergens ter wereld zo aan regeltjes is gebonden als in Nederland. De Wet Innovatie en Kwaliteit Kinderopvang (IKK), die op 1 januari 2018 in werking is getreden, heeft daar een aardige duit aan bijgedragen.

Een paar weken geleden hebben alle ouders van ‘onze’ kinderen een knutselavond gehad. En hoe toevallig: hun knutselwerken werden door Piet bij ons bezorgd als cadeau voor de kinderen.

Maar … dat was voor sommige kinderen nog niet genoeg.

“We hebben nog helemaal geen pepernoten gehad”, vertelde een van de kinderen, lichtelijk teleurgesteld in de goedheiligman.

“Misschien moeten we dan samen roepen om pepernoten”, antwoordde de leidster. (meer…)

Op kinderdagverblijf De Helpende Handjes verkeren we nog steeds in vakantiesferen. En ik denk dat het ook nog wel even zo zal blijven …

We hebben alle ouders gevraagd of zij een vakantiefoto mee willen brengen naar het dagverblijf, met daarop het kind in vakantiestemming. Van al die foto’s hebben we in elke groep een vakantiewand gemaakt.

De een zit op het strand, de ander op de camping, weer een ander op de fiets, in de dierentuin, enz. Iedereen heeft wel een moment vastgelegd met daarop hun stralend kind als middelpunt.

Het is hier de nieuwe wall of fame geworden.

Kinderen kunnen eindeloos voor de wand gaan staan om te kijken, wijzen, herkennen, benoemen en roepen. ‘Kijk, dat ben jij …’

Je waant je in een museum voor kinderen, die zich vergapen aan de kunstobjecten aan de muur.

Superleuk. Enige nadeel is: we krijgen zo wel weer heel veel zin in de vakantie 😉

Buiten spelen in de natuur stimuleert de ontwikkeling van kinderen enorm. Dat is wetenschappelijk aangetoond. En hoewel buiten spelen op heel veel plaatsen in Nederland kennelijk al lang geen vanzelfsprekendheid meer is, is het dat op ons kinderdagverblijf nog wel. Sterker nog: het is een van de pijlers onder ons dagverblijf.

‘Slecht weer bestaat niet’, zeggen wij altijd.

In ieder geval: om het buiten spelen te promoten, is Modderdag in het leven geroepen. En nee, daar hadden wij dus officieel niet aan mee hoeven te doen. Maar zeg nou zelf: het is toch te leuk om daar niet aan mee te doen.

Dat doen we dan ook al jaren. En in plaats van een Modderdag, die elk jaar op 29 juni valt, houden wij altijd een Modderweek. Zodat ook echt alle kinderen die hier naar het kinderdagverblijf gaan met modder kunnen spelen.

Wat is het doel van de Modderdag?

Het idee is ooit eens ontstaan toen een Australiër tijdens het World Forum vertelde dat in zijn land een cultuur heerst van ‘niet vies willen worden’. Een Nepalees antwoordde daarop dat veel kinderen in zijn land niet eens kleren hebben om vies te maken. Daarop ontstond een kledinginzamelingsactie in Australië. Dit initiatief mondde later uit in International Mud Day.

Sinds 2013 wordt Modderdag ook in Nederland ‘gevierd’.

Doel in Nederland: het spelen in de natuur op de agenda zetten. Kinderen laten merken hoe heerlijk het is om je geen zorgen te hoeven maken om je kleren. Dat je gewoon lekker kunt voelen, spelen en kleien met zand en water.

Modderweek bij De Helpende Handjes

Andere jaren maken we altijd een modderpoel, waar kinderen doorheen kunnen rollen’. Maar: dan moet het wel écht goed weer zijn. Dit jaar liet de zon ons in de steek. Nou ja, dan halen we modderdag toch gewoon naar binnen.

En wees gerust: we hebben de kinderen proberen duidelijk te maken dat ze dit thuis vooral niet moeten doen ;-)

Het is dagelijks ritueel op het kinderdagverblijf: even naar het kippenhok, waar de kippen ons hebben getrakteerd op verse eieren. Die gaan vervolgens mee in het mandje naar het dagverblijf.

Deze maand werden we verrast. Want wie zat daar in het leghok van de kippen: Paultje!

Tenminste: vorig jaar hebben we Paul – de man van Saskia – een aantal loopeenden cadeau gegeven toen hij vijftig werd. Die doopten we ‘Paultje’, ‘Abraham’, ‘Oudje’ en ‘Grijsje’. En heel eerlijk: zo goed hadden we ze niet bestudeerd om te weten of het inderdaad allemaal mannetjes waren.

Niet dus.

Want Paultje – die we voortaan Paulien noemen – zat in het kippenhok te broeden op een paar eieren.

‘Mogen we die eieren ook meenemen’, vroeg een van de kinderen.

‘Nee, die moeten we laten liggen.’

‘Waarom dan?

‘Ehm … nou, dat zijn eieren met een kuiken.’

‘Hoe komen die daar in?’

‘Nou gewoon. Paultje, ik bedoel Paulien, heeft eieren met kuikens gelegd …’

Niet helemaal de juiste uitleg natuurlijk, maar de eer om het prachtige verhaal over de bloemetjes en bijtjes te vertellen, laten we later graag aan jullie als ouders over 😉

Het mooie aan een kinderdagverblijf is dat zich het hele jaar door nieuw leven aandient. Nieuwe ouders. Nieuwe kinderen, die aan de start van hun leven staan. Zo klein, kwetsbaar, puur en zo boordevol kansen.

Het mooie aan een landelijk kinderdagverblijf is dat we, als het om de komst van nieuw leven gaat, éxtra verwend worden. Zoals ook nu weer: afgelopen week werden we verrast met de geboorte van twee lammetjes.

Twee dotjes van schapen zijn het!

Met moeder die voor hen zorgt. Die hen voedt. Die hen meeneemt in de wereld die wei heet, die hen stimuleert die wereld te ontdekken, te omarmen, daarin te spelen en voor zichzelf op te komen.

Kunnen we uren naar kijken.

Mooi ook om dan te zien dat mensen en dieren in zo veel opzichten zo veel op elkaar lijken. De onvoorwaardelijke liefde. Het zorgen. Het grootbrengen. Het hoge knuffelgehalte van de kleintjes ;-)

De schapen hebben alleen nog wel een inhaalslag te maken ten opzichte van mensen als het gaat om emancipatie. Want waar we bij de papa’s in het kinderdagverblijf heel veel liefde voor hun kinderen zien, bekommert papa schaap zich niet zo veel om zijn kroost. We zullen hem er eens op aanspreken, slecht voorbeeld als hij daarin is 😉