Ken je het Goede Doel, een band uit de jaren tachtig en negentig? Een van hun bekendste nummers gaat over vriendschap. Zij zongen dit: ‘Eén keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie!’

We moesten spontaan aan deze tekst denken.

Het was vlak na de vakantie. Onze 4-jarige hoofdrolspeelster van dit verhaal zou een van de laatste keren bij ons komen.

Zij had haar vriendinnen van De Helpende Handjes drie weken niet gezien. Had zich verheugd op haar laatste weken hier. Wilde nog één keer alles uit de kast halen haar besties. Over de racebaan, op de beruchte brug, naar de schommelboom, in de zandbak, bij de dieren …

Nog één keer alles samen beleven.

Nog één keer het goeie leven leven, voordat het ‘echte leven’ op school zou beginnen.

Ware het niet …

… dat haar twee beste vriendinnen net iets eerder jarig waren dan zij en al meteen na de grote vakantie naar de basisschool mochten.

Die had zij even niet aan zien komen.

Tranen met tuiten.

Zij had zich zo verheugd op die laatste dagen bij De Helpende Handjes. Vier jaar lang met dezelfde meiden opgetrokken hier. Alles meegemaakt. Samen met volle luiers op de commode gelegen, samen ongekend veel geschaterd, samen geruzied ook wel een keer, maar hé, dat gebeurt in de beste relaties!

Samen het leven opgestart.

Prachtige tijd gehad. En nu zou zij die tijd in haar eentje af moeten sluiten. ‘Vriendschap is een illusie …’ We hoorden het haar bijna zingen, tussen haar tranen door!

Totdat papa wegreed, zij zich omdraaide, haar ogen droog wreef, op de andere kinderen afstapte en een heerlijke dag heeft gehad.

Dus vriendschap een illusie? Echt niet. Vriendschap … is iets fantastisch!

Je zult ons nooit een overtogen woord horen zeggen over ouders.

Dat hoort niet, vinden wij. Iedere ouder voedt de eigen kinderen op een eigen manier op. Met eigen regels. Met eigen normen en waarden. Prima.

Maar nu kunnen we niet anders!

Want deze moeder!!!!

Echt, hier moesten we wat mee, vonden we.

Over wie we het hebben?

Over moeder eend natuurlijk! Heerlijk mens. Echt. Altijd gezellig. Altijd aan het kwebbelen. Altijd het hoogste woord. Maar sinds ze kinderen heeft … zo over the top beschermend.

En serieus: wij weten ook wel dat het lastig is om los te laten. Maar je kunt ook overdrijven!

Ze heeft sinds kort dus kinderen. Té schattige kinderen.

Dus wat willen wij: een foto maken. Heel begrijpelijk, toch?

Maar denk je dat we dat mogen?

Nee dus. Elke keer als we maar door de knieën gaan om een foto te willen maken, roept ze in alle haast haar kinderen bijeen en brengt ze hen naar binnen. Echt: elke keer!

We hebben veel foto’s gemaakt. Maar allemaal zijn ze wazig. Omdat we heel vlug moesten doen. Of het werden foto’s van moeder eend in de deur van haar woning, met haar kinderen die al binnen zijn. Zoals deze:

Niet bepaald een plaatje dat je gaat delen!!!

Maar gelukkig: de aanhouder wint.

Via een schijnbeweging, in een zeldzaam moment van onoplettendheid van moeder eend, konden we het kroost vastleggen.

Loslaten … Het is soms lastig. Voor iedereen. Ook voor moeder eend. Maar het levert wel iets moois op: deze foto. En zeg nou zelf: zijn het geen dotjes van kinderen!

Klopt, je hebt gelijk: wij zijn pedagogisch medewerksters op een groen kinderdagverblijf.

En echt: we houden zelf de moestuin bij, zullen een rode paprika dan ook nooit uitschelden voor een rode peper, we voeren, verzorgen en aaien de dieren en we zijn buiten als het ook maar even kan.

Alles en altijd samen met de kinderen.

Maar …

… dat wil niet zeggen dat wij alles, echt alles weten van het buitenleven. Dan hadden we wel een agrarische opleiding gedaan in plaats van een pedagogische.

En dat leidt nog wel eens tot wat onbegrip!

Zo stond een groepje kinderen zich vorige week te vergapen aan de tractor die het gemaaide gras op het weiland achter ons kinderdagverblijf op kwam halen. En hoe leuk: we kregen er tekst en uitleg bij van een van de kinderen.

De jongen wist precies te vertellen wat er op het land gebeurde. Het gras was eerder al gemaaid, vertelde hij. Daarna moest het drogen, werd het door de schudder – die achter een tractor hangt – opgeschud, kon het verder drogen, werd het geduind (op hoopjes gelegd, red.) en nu dus opgehaald.

Echt: een boer of leraar in de dop.

Hij vertelde vol passie voor het buitenleven.

Eén ding moet hij alleen nog leren: dat ‘leerlingen’ niet altijd al alle wijsheid van de leraar in pacht hebben.

Want hij wist ons ook nog te vertellen dat het gras later door de koeien opgegeten zou worden.

Of koeien nog meer eten dan alleen gras, wilden wij weten.

De jongen slaakte een diepe zucht over zo veel onwetendheid bij de leidsters. En heel even keek hij ons aan. Of hij deze vraag wel serieus moest beantwoorden. Hij besloot het toch maar te doen:

‘Koeien eten natuurlijk ook gewoon voer!’

Oh ja … natuurlijk 😉

Alle kippen leggen een ei.

Ja, dat weten de kinderen hier wel. Tussen de middag eten we hier elke dag een gekookt eitje op de boterhammen. Vaak zelfs een eitje dat de kinderen die ochtend zelf geraapt hebben.

Dat ook eenden een ei leggen, is intussen ook gesneden koek voor de kinderen.

En ja, dat ei ziet er iets anders uit dan dat van een kip. De kippen leggen bruine eieren, die van de eenden zijn lichtgroen en iets groter.

De kinderen groeien hier met de natuur op. Lekker buiten. Zo veel mogelijk.

Je maakte ze over eieren dan ook niks meer wijs.

En dus wisten ze ook – want dat hadden we hen verteld – dat de gans geen ei legt. Want de gans was een mannetje. En alleen de vrouwtjes leggen eieren. Dus nee, een haan niet. Kunnen wij als leidsters ook niks aan veranderen, als we dat al zouden willen. Zo zit de natuur gewoon in elkaar.

Totdat …

… we deze week ineens een heel ander ei vonden: nog groter dan dat van de eend en veel groter dan dat van de kip.

De volgende dag: weer een.

De dag erop: opnieuw.

En hoewel we intussen toch aardig thuis zijn in het reilen en zeilen in de dierenwereld, moesten we deze even doorpassen naar de echte kenner. Die kwam direct met het antwoord: dit ei … was van een gans!

Wat blijkt:

papa gans is helemaal geen papa gans, maar is een mama gans.

En mama vogels, zo weten de kinderen, leggen eieren.

En eieren kun je eten.

Dus de grote vraag die zich toen aandiende: welk ei is nu het lekkerst? Dat van de kip, de eend of de gans?

We hebben een test gedaan: elk kind mocht proeven. En zelfs de leidster die in het begin nog riep: ‘Ik ga echt geen ei van een gans eten!’, moest na de proeverij erkennen: hoe verschillend ze ook zijn in uiterlijk, elk ei smaakte hetzelfde.

Mooie symboliek ook:

Dat uiterlijk dus helemaal niks wil zeggen over hoe je bent. Dat is bij mensen niet anders als bij eieren. Groot of klein doet er niet toe. En ook kleur niet. Maar ook dat … weten kinderen vaak al beter dan veel volwassenen!

Het is misschien wel een primeur. Wereldwijd! Het enige kinderdagverblijf, het enige kinderdagverblijf ooit (!) zelfs, dat een kind zo uniek als dit op de groep heeft!

Als het toch eens écht waar is …

Weet je, alle kinderen die hier komen zijn heel bijzonder, vinden wij. We hebben ze allemaal evenveel lief. We zien ze allemaal even graag. Maar deze ene … Tja, die is dan zeg maar extreem bijzonder.

Vertel!

Nou, met twee leidsters die zwanger zijn, is het logisch dat het op de groep nogal eens over baby’s gaat. Sterker nog: ‘baby in de buik’ is het thema op de groepen, nu allebei vlak voor hun verlof zitten.

Heerlijke momenten levert dat op, met het groepje kinderen in een kleine kring op de grond, rondom de leidsters.

Dan wordt er naar de bolle buik gekeken. Soms gestaard. Dan wordt er gevoeld. Geaaid. Dan komen er vragen. En dan wordt er over gepraat, over dat alle kindjes uit de buik komen bijvoorbeeld.

Maar dat laatste … blijkt dus helemaal niet waar te zijn!

Want één van onze driejarigen komt niet uit de buik, tenminste niet rechtstreeks, maar komt uit een ei!

En echt: we hebben het geprobeerd, heel tactisch, om zijn verhaal onderuit te halen. Dat toch écht alle kinderen die ooit zijn geboren, uit de buik van hun mama komen. Dat hij het anders nog maar eens na moet vragen aan zijn ouders. En dat alléén dieren – zoals vissen, insecten, reptielen en vogels – eieren leggen, waar dan de kleine dieren uit geboren worden.

Maar nee, hij wilde er niks van weten.

Hij zat in een ei als ongeboren baby. Dat leidde geen twijfel. Zijn moeder is op een gegeven moment naar het toilet gegaan, waar ze hem heeft uitgepoept. Waarna hij zelf het ei open heeft gebroken en tevoorschijn is gekropen!

‘Dus niks uit mama’s buik! Ik kom uit een ei!’

Hij was zo overtuigd dat wij intussen zelf zijn gaan twijfelen. Dat dus inderdaad alle miljoenen miljarden kinderen in de geschiedenis van de mensheid geboren zijn uit de schoot van hun moeder, op één kind na! En laat dat kind nu net bij ons op de groep zitten! Hoe bijzonder …

Weet jij waarom Sjaak die ring in zijn neus heeft?

Vertellen we je zo.

Al is de versie van de kinderen eigenlijk leuker. Maar ook daar komen we zo op terug.

Laten we Sjaak eerst maar eens even voorstellen.

Nou ja, Sjaak dus.

Onze kersvere stier. Wat een schatje, toch!? En zie je zijn kapsel? Helemaal van boven is het net een kalende kerel die zijn laatste restje haren naar voren heeft gekamd. Maar het laagje eronder krult hij weer als een schaap dat net zijn krullenset uit heeft gedaan.

Daar weer onder – het donkerbruine deel – lijken de wenkbrauwen van Ruud Lubbers. Of zijn wij nu oud aan het worden dat we die minister-president van vroeger nog kennen!?

Zo veel haren uit zijn oren dat een 93-jarige bejaarde er nog jaloers op zou zijn!

En die ogen! Je smelt er sneller van dan een sneeuwpop bij dertig graden!

Prachtig dier.

En dat niet alleen: het is echt echt écht een snoepie!

Maar nu dus: die ring.

Dat ziet er ten eerste stoer uit, toch? Dan ben je stier, maar superzacht en sweet! Dat wil je niet. Die ring geeft hem nog enigszins de looks die je van hem zou verwachten.

Toch hebben we hem vooral laten ringen om praktische redenen.

De stier komt natuurlijk niet dicht bij de kinderen. Aaien kunnen we hem. En stel nu dat – en dat verwachten we niet, zeker nu we zijn karakter kennen, maar stel dat – hij vervelend doet. Dan kunnen we hem bij de ring pakken en makkelijk weg leiden.

En daarom dus heeft Sjaak een ring in zijn neus.

Weet je dat ook weer.

Al is de uitleg van kinderen, zoals altijd, veel en veel leuker.

Want toen Maes de ring zag, vroeg hij zich af waarom Sjaak een tutje in heeft 🤣

Het is misschien wel het mooiste aan het werken met kinderen: hun logica; hun heerlijke en ongecompliceerde manier van denken en vertellen.

Als ouder weet je: kinderen stellen vragen. Veel vragen. Soms veel te veel vragen ;-)

Dat proberen we ook te stimuleren hier. Stel vragen. Ben nieuwsgierig naar de wereld om je heen. Want pas als je nieuwsgierig bent, ga je ontdekken dat de wereld veel groter is dan hij lijkt.

Pas als je nieuwsgierig bent, ga je openstaan voor anderen. Voor andere culturen en andere meningen. Dat maakt je leven rijker.

Nou ja, dat is natuurlijk nog allemaal een ver-van-mijn-bed-show voor de kinderen. Maar je snapt het punt …

Soms hebben ze zelf de antwoorden al. Dan hoeven ze geen vragen te stellen. En vaak levert dat juist nog leukere gesprekken op.

Zo stonden we vorige week met de kinderen bij de schapen. De ooien – de vrouwelijke schapen – zijn de afgelopen tijd gedekt door een ram. Dat zie je aan het krijt. Een ram krijgt tevoren een kleurtje mee, zodat je daarna precies kunt zien met welke ooi hij het gezellig heeft gehad.

Ook hier geldt: dit is nog allemaal een ver-van-mijn-bed-show voor de kinderen 😉

Maar gelukkig malen die daar niet om.

We staan te kijken. Ze zien dat de schapen een kleurtje hebben. Wijzen. En vragen niet hoe dat kan. Maar hebben zelf het antwoord al: ‘Hé, dat schaap heeft ook met krijt gespeeld …!’

Het mooiste wat een kind kan zijn, is zichzelf. Schaamteloos en zelfverzekerd tegelijk!

Toch?

Dat je kind sterk in de schoenen staat en lekker zijn of haar eigen keuzes gaat maken, ongeacht wat iemand anders daar van vindt. Dat willen we, als ouders. Dat hopen we.

Dus draagt je zoon graag een prinsessenjurkje, roze of blauw? Heerlijk als hij daar blij van wordt. Doet je dochter niks liever dan Hamertje Tik, de hele dag door, en wil ze later timmerman worden, net als ome Frank? Top. Lekker laten gaan!

Veel ouders gunnen hun kind hun eigen pad!

Maar …

… sommige ouders stellen soms ook heel duidelijk hun grenzen.

Je weet: we zijn het liefst buiten bij Kinderdagverblijf De Helpende Handjes. Daarom staat de kast vol met laarzen, in elke maat. Zodat de kinderen ook naar buiten kunnen als het heeft geregend. Lekker door de plassen stampen. Niks zo lekker als dat.

En meestal maakt het de kinderen niet zo veel uit welke laarzen ze dan aantrekken. Als hij maar past. Maar er is één jongen die per se de PSV-laarzen aan wil. Andere laarzen pikt hij niet. Dan zelfs liever niet naar buiten!

Intussen weten we dat dit niet helemaal zijn eigen keuze is.

‘Ben jij voor PSV’, hebben we gevraagd.

Hij knikte heftig.

Prima. Leuk, dat gezonde, kinderlijke fanatisme.

Maar aan wat hij daarna vertelde, merkten we dat het toch niet helemaal zijn eigen keuze is geweest. En dat sommige ouders toch graag ook een deel van het levenspad van hun kinderen al uitzetten. ‘Want’, zei hij, ‘als je voor Ajax bent, krijg je geen toetje …!’

We lopen even ergens tegenaan. Misschien dat jij kunt helpen.

Dat zit zo.

We hebben twee nieuwe konijnen: Flappie en Snuf.

Op de foto zie je Flappie. Je begrijpt waarschijnlijk wel waarom we hem deze naam hebben gegeven 😉

Nieuwe dieren betekenen een nieuwe ‘attractie’ bij De Helpende Handjes. En dit is er ook nog eens eentje die niet snel gaat vervelen, want de twee Vlaamse Reuzen hebben een megahoog aaibaarheidsgehalte.

En het is niet alleen crisis op de woonmarkt in Nederland, ook bij ons: de konijnen wonen tijdelijk in een oud leghok van de kippen. Dat zorgt voor wat verwarring …

‘We gaan kijken of er eitjes liggen’, zegt een van de kinderen, als we naar Flappie en Snuf lopen.

Heel geduldig hebben wij uitgelegd dat kippen inderdaad eieren leggen, net als onze eenden. En dat alle vogels dat doen. Maar: konijnen niet. Die leggen geen eieren.

Een vage blik in de ogen krijgen we als antwoord.

Volgende dag, hetzelfde meisje: ‘We gaan kijken of er eitjes liggen …’

En opnieuw hebben we uitgelegd hoe dat precies zit. Over de kippen, de eenden, vogels en konijnen … Zelfde verhaal. Met evenveel geduld. Wetend dat de kracht in de herhaling zit.

En inderdaad: nu krijgen we een begripvolle blik.

Top, ze heeft het begrepen.

Deze week.

Natuurlijk gaan we weer bij Flappie en Snuf op bezoek. Vaste prik. Met hetzelfde meisje ook weer dat er bij is. Deze keer slapen onze twee nieuwe vrienden nog. Tenminste, ze zitten heel rustig in hun hok.

Het meisje kijkt en zegt: ‘Ik denk dat ze nu eitjes aan het leggen zijn …’

Iemand een idee hoe we dit het beste uit kunnen leggen … 😉