Er is weer een verbouwing aan de gang bij de Helpende Handjes.
Niet van het kinderdagverblijf zelf, maar het woonhuis ernaast; waar onze moederkloek Saskia woont met haar gezin. Nu de kinderen van het kinderdagverblijf er allemaal zo mooi bij zitten, waren de eigen kinderen aan de beurt, vond zij.
Een verbouwing dus. En dat betekent: een komen en gaan van mensen.
Drie keer raden wie dat allemaal razend interessant vinden.
Inderdaad: álle kinderen!
Met de neuzen tegen de ramen.
‘Dat is een groot pakje’, klinkt het verbaasd als een van de bouwvakkers met de isolatie naar binnen loopt.
Van dat andere grote ‘pakje’, dat intussen al weer een paar weken op het terrein staat, weten ze ook al wat de bedoeling is. En zelfs de kleinsten spreken de naam ervan al moeiteloos uit: Dixi.
‘Hé, dat is Rooijakkers’, roept een van de kinderen.
Ach ja, dat kind. Die hebben laatst zelf ook het huis opgeknapt.
De installateur is duidelijk geen onbekende voor hem. Ook het dagritme van de installateur is bekend: ‘Komt Rooijakkers om 10.00 uur koffie drinken bij ons?’
Heb je zelf plannen om te gaan verbouwen?
Maak je kinderen gerust uitvoerder. Ze kennen het klappen van de zweep intussen en kunnen je waarschijnlijk ook vertellen aan wie je zo’n verbouwing met een gerust hart over kunt laten.
Alleen één kind hebben we moeten troosten.
Toen die een bouwvakker met helm op zag lopen, was hij ervan overtuigd dat het zijn vader was.
‘Papa!’, riep hij. ‘Papa!’
En papa is inderdaad bouwvakker, maar bij een ander bouwbedrijf. We hebben hem maar even binnen uitgenodigd, waarna de lach weer snel terug was op het gezicht van het kind. En: neus weer tegen de raam!