Als kind jarig zijn … dat is iets magisch. Tenminste, dat zou het voor elk kind moeten zijn! Dat jij even in het stralende middelpunt staat, iedereen blij is voor jou, liedjes voor je zingt, klapt …

Jarig zijn zou voor ieder kind hetzelfde moeten voelen.

En dus hebben we ons feestbeleid wat aangepast. Voorheen brachten kinderen nog wel eens een traktatie mee. Sommige heel creatief. Mooi dat ouders daar zo veel aandacht aan gaven. En tegelijkertijd wrong dat ook wel. De ene ouder is nu eenmaal creatiever dan de ander, de een heeft misschien ook wat meer te besteden dan de ander.

Het verschil zag je. Het verschil voelden sommigen kinderen misschien ook wel. En dat is het laatste wat wij willen. Ieder kind moet zich even jarig!

Daarom hebben we de traktaties afgeschaft.

In plaats daarvan pakken we nog meer uit om de jarige in het zonnetje te zetten, op een manier die bij elk kind past. Dus met feestbord, een feestbeker, met instrumenten, met liedjes, enz. De jarige voelt zich hier jarig, zelfs zonder traktatie. Sterker nog: kinderen vragen niet eens meer om een traktatie.

Er is er alleen eentje die zich deze week wat verbolgen voelde.

Een van de kindjes werd één jaar oud en terwijl we hem in zijn feeststoel tilden, zeiden we: ‘Kom jarige job, je mag in de feeststoel!’

Aan de andere kant van de tafel keek Job een tikkeltje bozig op: ‘Maar ik ben helemaal niet jarig …’